Upór w operze

A raczej - jego brak w moim przypadku.
Jak wiadomo, użytkownicy internetu dzielą się, z bardzo grubsza, na trzy kategorie. Tych, którzy używają mozilli - firefox i zbliżonych jak seamonkey. Tych, którzy wolą operę. I całej reszty, która na pytanie "jaką masz przeglądarkę?" odpowiada "weź mnie nie obrażaj".
W tym miejscu przepraszam linuksowców i mekintoszowców, że ich nie wliczam do żadnej z kategorii, ale nie znam tych systemów, więc upycham ich w błąd statystyczny.
Niżej podpisana, jak powszechnie widać w panelu bloga po lewej (lewej? tak, lewej) stronie lubi mozillowego liska. Ma pod paskiem stanu wygodny pasek szybkiego dostępu. Ma zainstalowaną ładną, zieloną skórkę z kotami. Ma wgrane słowniki i przenigdy nie robi błędów ortograficznych. Ma, choć używanego nader z rzadka, fire ftp w razie by coś zassać z ftpa właśnie.
Zwolenniczki opery jak Keltoi czy Kotbert czy Breble odezwą się zaraz, że w operze mamy to samo. Ba, jeśli chodzi o spersonalizowanie wyglądu przeglądarki, mamy dużo więcej. No - sami zobaczcie, jakie cudowne centrum dowodzenia niczym się z niej robi, gdy wgramy temat startrekowy:



Zupełnie, moim zdaniem, przepiękny. A jednak...
Odpaliłam dziś operę, bo zamarudziła, że jakiś update czeka i dyszy na pobranie, więc pobrałam, zaktualizowałam. No śliczna jest. Ale gdzie ten cudowny addblock? Firefoxa, fakt, że na zasadzie nie-wiem-co-robię-więc-tu-sobie-kliknę skonfigurowałam tak, że nie wyświetlają mi się praktycznie żadne reklamy. Żadne. A przy kilkuminutowym użyciu opery rzuciły się na mnie ze cztery pop-upy. Oczywiście kliknęłam opcję "zablokuj zawartość" i zadziałało, ale w ff nie muszę w ogóle tego klika wykonywać.
O tym, że niesubordynowany ruch myszką powoduje, że opera sobie to interpretuje jako jakieś polecenie, a wynik tej interpretacji powoduje rzuceniu w jej kierunku wiąchy kwiatów polskich nie warto już wspominać.

Raport o stanie służby mojego zdrowia: wyżarłam wczoraj do końca augmentin. Teoretycznie powinnam radośnie ogłosić się zdrową, lecz katar. I stan zmierzający do podgorączkowego. Wróciłam póki co do aspiryny C zmieszanej z sokiem lipowo-malinowym: terapia wirusowego zapalenia górnych dróg oddechowych na zasadzie "wypocić skurwysyna" i mam nadzieję do jutra się wylizać - no taka piękna pogoda, a ja w chałupie.

Poza tym rozpieprzył mi się jeden z dwóch moich ulubionych kapci i klejenie nic nie daje, więc na razie obwiązałam go gumką recepturką. Mam również nie bez histerii ducha walczącego z materią pod postacią dorocznego wylęgu latających mrów, które gdzieś w szparach od podłogi, niezależnie od stanu czystości, się lęgną i aktywizują wieczorami w kierunku okołomonitorowym. Narzędzia walki: wyżej wspomniane święte kapcie oraz raid, co zabija na śmierć.