Nadal są powody do dupy

W szczegóły nie ma co się wdawać, bo one akurat z gatunku tych nieciągliwych po jarmarkach i tyczące nie tylko mnie. Ale są i co gorsza, obawiam się, że przeważnie za moją przyczyną.
Czemu o tym w ogóle w takim razie wspominam? No bo mnie, kurnia, gniecie. Dokłada swoje do dołka, z którego mam wrażenie, że już leciutko wychodzę (chociaż nie dzięki temu dziurawcu - odstawiłam jednak, zapominam go parzyć i może zresztą nie jest wcale potrzebny?).

Aha, uprzejmie donoszę, że było się na spotkaniu klasowym podstawówkowym. Z niektórymi po 15 latach się miało okazję spotkać. Miło. Ciekawie. Niegłupio. Mam szczerą nadzieję, że niebawem nastąpi powtórka.