Zrzut z ostatnio obejrzanych filmów vol.2

Tak naprawdę opis, recenzja jest sposobem pisania najbliżej granicy słowa i obrazu. Pewnie dlatego szalenie lubię tę formę, tę nieziszczalną pogoń za nieuchwytnym.
Jak było widać w poprzednim wpisie z tej kategorii, ostatnio wpadłam w serię filmów z Johnnym Deppem. Powody są dwa. Jeden, bardzo prozaiczny - jest bardzo atrakcyjny. Sprawia mi przyjemność samo patrzenie na niego (fantazje raczej jednak ograniczam do mężczyzn, których znam i wiem, że z czasem je zrealizuję - a jeśli nie, ich strata ;P). Drugi - szukałam filmu, w którym nie sprosta roli. Jest to o tyle trudne, że Johnny generalnie dobiera sobie role po warunkach pociągającego, nieprzystępnego outsidera, który, oczywiście, w głębi duszy łka za bliskością i czułością.
Udało mi się - zdecydowanie nie podobała mi się jego rola w Don Juanie de Marco. Sam film nie powala na kolana: przepaskudnie hollywoodzka opowieść z obrzydliwie lukrowanym happy endem. Johnny nie był przekonywający: ani przez chwilę nie uwierzyłam, że jego pogoń za kobietami rzeczywiście wynika z przekonania, iż w każdej kobiecie jest piękno i pasja, które da się rozbudzić (choć postulat, jakem kobieta przeczuwająca w sobie jedno i drugie, budzi moją aprobatę). Gdzieś w tym wszystkim czai się chłód, wyrachowanie i pustka mechanicznego rżnięcia. Nuda, zwłaszcza że rżnięcie pokazywane też jest w dość hollywoodzkim stylu, czyli na bazie sugestii w satynowej pościeli.
Następnie jednak obejrzałam Arizonę Dream. Przy którymś z moich wpisów weszliśmy z Aardem w spór na temat tego filmu. Zastrzegam więc, że nie będę nikogo przekonywać, że trzeba ten film obejrzeć. Zwyczajnie moim zdaniem warto. Fabularnie jest dość prosty: oto młody Alex (a jakże, Johnny Depp!) wplątuje się w podwójny romans z matką i córką, w tle jego kuzyn próbuje swoich sił w aktorstwie, zaś jego wuj po nieskutecznych namowach Alexa do przejęcia interesu sprzedaży cadillaców umiera. Z dodatkowych okoliczności przyrody mamy następujące: matka (Elaine) jest owładnięta manią latania, a Alex dla niej kontruuje kolejne latadła - przyznam, że tej sekwencji filmu i ja nie lubię, latadła jak latadła, chyba każdy kiedyś śnił o lataniu, ale Alex jest w niej niemęsko i nudziarsko uległy solidnie pieprzniętej Elaine. Dodam, że generalnie lubię pieprznięte baby, ale w Elaine jest jakaś dziewczynkowata histeria, która mnie drażni. Córka (Grace) jest mhroczna, ma chrypkę i skłonności samobójcze. Pierwsza próba jest cudownie groteskowa ze sceną wieszania się na pończochach, druga jednak to chyba najmocniejszy punkt filmu: oto trwa burza o smaku bałkańskim, czyli z wygarem i przytupem pod muzykę, umówmy się, że Bregovića, Grace zaś proponuje Alexowi rosyjską ruletkę. Trzecia... ech, nie będę wszak opowiadać całego filmu! Dodam, że świetny drugi plan stanowi kuzyn Paul z jego sceną z "Północ-Północny Zachód" Hitchcocka, która pojawia się w filmie podwójnie. Sporo w tym filmie emocji i napięcia, sporo drobiazgów o dość surrealistycznym posmaku (jeśli uprzemy się przy definiowaniu surrealizmu jako kreowaniu wizji z pogranicza snu i jawy).
I wreszcie - Czekolada. Film zaskakująco feministyczny i bardzo zmysłowy, a jednocześnie przecież opowiadający się jak bajka na dobranoc. Senne, konserwatywne miasteczko doznaje przebudzenia za sprawą miłej, ponętnej Vianne i jej omal magicznej mocy drzemiącej w czekoladzie (zdecydowanie nie jest to film dla kogoś na diecie, tak jak Szpro!). Jeden z niewielu filmów, gdzie pomyślny koniec nie budzi we mnie sprzeciwu, pewnie właśnie dlatego, że jest w nim ta ciepła baśniowość. Dodam, że Depp gra znów po warunkach (and I say nice one, brother!), ale bardzo fajną drugo- a może i wręcz trzecioplanową rolę gra tu Carrie-Ann Moss, co do której po uprzednim obejrzeniu jej w serii Matrixów, odetchnęłam z ulgą: potrafi czasem wyglądać nie jak sterylny android, lecz wcale interesująca kobieta.