Jeśli jaki Nowy Rok taki cały rok, to zapowiada się nieźle.
Okres okołoświąteczny urozmaiciła mi wizyta Bimbo, którą poznałam zasadniczo poprzez forum fanek Małgorzaty Musierowicz, które to forum częściowo przeniosło się na fujzbuka obrastając w różnego rodzaju podgrupy wzajemnej adoracji, a dzięki zlotom, głównie w niedalekiej stolicy, dało się i poznać w swej niezaprzeczalnej krasie w tzw. realu. Bimbo przylgnęło do nas, łódzkich wiedźm, z wzajemnością, dzieląc z nami zamiłowanie absurdu, szyderę i porównywalne z kotbercim mistrzostwo w czynieniu katastrof. Jej wizyta była zatem tylko kwestią czasu.
W dzień jej przyjazdu niebo płakało ogniem i śniegiem, a ptaki zamarzały w locie. We were warned that huge distaster is coming (to town). Następnie pojawił się wir towarzyski, udostępniałam Bimbo w domu lub na mieście i właściwie nawet żałuję, że nie zaczęłam pobierać opłat za bilety wstępu. Tym samym w ciągu tych omal dwóch tygodni mogę wymienić może ze trzy wieczory, podczas których nie gościłyśmy lub nie gospodarzyłyśmy, tylko grzecznie czytałyśmy książki lub oddawałyśmy się dyskusjom ogólnospołecznym podczas seansów True Blooda (Bimbo jest siódmą zainfekowaną przeze mnie osobą, jeśli chodzi o perypetie Sookie Stackhouse. Zamierzam dobić do dziesięciu, licząc na jakieś trofeum). Jednym słowem po intensywnym okresie w pracy intensywny okres towarzyski.
Nadmienię, że jestem zaskoczona tym, jak bezkonfliktowo mieszkało mi się z nią. Wcześniejsze doświadczenia - z Luc'em, jego mamą i moimi rodzicami, bo z tymi osobami mieszkałam dłużej niż podczas urlopów - kazały mi sądzić, że jestem upierdliwą babą, która bałagani i utrudnia. Niewykluczone, że jestem, ale Bimbo ani chwili nie dało poznać po sobie, że jej to przeszkadza. Z drugiej zaś strony, po wielu latach mieszkania samotnie obecność innego domownika napawała mnie strachem, że i mnie będzie coś przeszkadzać. Tymczasem czułam się z nią całkowicie swobodnie. Na pewno w dużej mierze jest to kwestia tego, że Bimbo jest dużą dziewczynką, która umie sobie sama zorganizować zajęcia i nie trzeba nad nią skakać i zgadywać jej myśli.
A teraz ciut mi pusto bez niej, gdy po powrocie z pracy ryczę sztandarowe "honey, I'm home!" i odpowiadają mi wyłącznie koty!
Sylwester bardzo przyjemny. Po zeszłorocznym, dość miłym, ale wspominanym przeze mnie bez większego entuzjazmu, pojawiła się refleksja, że z wiedźmami en masse sensy mają sabaty. Natomiast ciąganie do tego towarzystwa panów, zwłaszcza dość introwertycznych, jak H8red czy Maciek B. nie ma większego sensu, bo my, panie, wprawdzie paplemy sobie radośnie w swym gronie, ale panowie jednak się mniej lub bardziej demonstracyjnie nudzą, co, jak mogę sobie wyobrazić, jednak kładzie się cieniem na radości z paplaniny. Mnie by się kładło, gdyby mój chłop się nudził.
Tym samym stało się oczywistym, że Sylwester w podgrupach, tym bardziej, że jakkolwiek mamy mnóstwo mnóstw wspólnych, różnimy się podejściem do tej imprezy. Ja lubię, tak jak lubię wszelkie imprezy okolicznościowe, gdy mogę wyskoczyć z wygodnych, aktualnie ukochanych spodni i przyodziać na ten przykład sucze kozaczki i kusą kieckę, potańczyć, spotkać się z innymi ludźmi niż na codzień, choć nie mam parcia na imprezę w lokalu i przymusu pozyskania zaproszenia na jakiś wywalony w kosmos bal. Część dziewczyn nie przepada, już to ze względu na owczy pęd świętowania jakże przecież umownej daty, już to z potrzeby kontestacji lansu.
Zatem Kotbert przychyliła mi nieba i zaprosiła do swojego brata jako towarzyszkę jej, H8reda i Karoliny. Strzał w dziesiątkę. Było z kim się pośmiać, z kim potańczyć i z kim pogadać. A nawet z kim przeraźliwie zafałszować hymn brytyjski z Human Traffic, bo to jednak mam jakiś imperatyw, by pod gorejącym fajerwerkami niebem, wśród huku petard, oparów szampana (i coli!) zaryczeć ochryple "I'm trying to be myself, understand everyone, it's a mission and a half"...
Nie życzę, aby ten rok był lepszy od poprzedniego, bo to sugeruje, że dla składającego życzenia miniony rok nie był udany. Mój był. Zatem: niech będzie dobry.
1 komentarz:
amen.
Prześlij komentarz