Początkowo myślałam przeedytować poprzednią notkę, jak łacno ujrzeć, tworzoną na tak zwanej ostrej kurwie, w związku z czym rozmył się przekaz, jaki usiłowałam z siebie wydać. Na szczęście małe grono tych, którzy kliknęli, dało mi do zrozumienia, że nie bardzo wiadomo, o co mi szło, poza analizatorską, bezinteresowną upierdliwością. Nie przeczę, że upierdliwa byłam on purpose, ale jednak nie tylko tym chciałam poepatować.
Ponieważ jestem przeciwniczką edycji po publikacji, słowo poszło w świat, echo z przyzwyczajenia odparło, że mać, niech zatem zostanie, może kiedyś przyjdą tu jacyś ludzie się z tego pośmiać.
Natomiast, co unaoczniło mi się po wymianach zdań tu i tam w szeroko rozumianych internetsach: sytuacja, w której wysłanie bezpłatnego SMS-a powoduje uruchomienie płatnej subskrypcji, z której, żeby się wypisać, należy odesłać SMS-a, nie jest prawidłowa. Niezależnie od tego, ile odnośników do regulaminów i ile informacji o koszcie subskrypcji jest w SMS-ie zwrotnym - klient, wysyłając darmową wiadomość nie powinien być narażany na koszty. Rozumiem, że w tym miejscu w prawie telekomunikacyjnym i ustawie o ochronie niektórych praw konsumenta jest luka, a że w grę wchodzą pieniądze, i to niemałe, jest ona wykorzystywana.
Tym samym, z niechęcią, bo nie lubię nie mieć racji, zwłaszcza w temacie związanym z moim zawodem (którego ukryć się nie da), przyznaję, że wprowadzenie przepisu porządkującego kwestię uczestnictwa w konkursach jest niezbędne. Z trudem sobie wprawdzie wyobrażam sytuację wyrażania zgody na wzięcie udziału w konkursie w formie aneksu do umowy z podpisem klienta, z drugiej jednak strony, znajomość i akceptację cennika usług swojej taryfy klient najczęściej poświadcza podpisem na umowie bądź aneksie (piszę: najczęściej, bo przeważnie zmiana taryfy odbywa się z towarzyszeniem zawarcia aneksu do umowy). Uruchamiając płatne usługi dodatkowe, sprecyzowane cennikiem danej taryfy, zakładamy, że klient, poświadczywszy podpisem znajomość cennika, będzie się orientował w opłatach - a i tak dodatkowo informujemy go o kosztach. Nie widzę zatem powodu, by czynić wyjątek w przypadku konkursów czy quizów.
Co nie zmienia faktu, że nadal będę nawoływać do czytania tych wszystkich drobnych druczków, znajomość treści których się potem poświadcza podpisem na umowie. Ludziska, bądźcie ostrożni. Co nie jest zabronione, to jest dozwolone, a operatorów na rynku jest coraz więcej, więc i walka o pieniądze klienta ostrzejsza. Aha, i jak zacznie Wam przychodzić spam SMS-owy, to dzwońcie do operatorów i żądajcie wyłączenia zgody na otrzymywanie takich informacji. To Wasze prawo, szkoda z niego nie skorzystać.
Z zupełnie innej beczki: wpis Gothmuchy przypomniał mi refleksje, jakie snuliśmy z Mężem na temat mentalności kierowców (było to dawno, dawno temu, w listopadzie). Oczywiście disklajmer, że nie wszystkich, blabla, you know this stuff.
Zastrzegę się od razu, że usilnie i twardo staram się nie należeć do frakcji Rowerzystów Walczących z Kierowcami. Nie jestem wprawdzie kierowcą i nie planuję nim być, zatem argument, że przesiadam się z siodełka za kierownicę odpada, niemniej (aż czuję się zubożona o pewne doświadczenia!) generalnie miałam mało przykrych przygód ze współużytkownikami szos. Być może dlatego, że poruszam się raczej poprzez postindustrialne tereny rekreacyjne niż trasy szybkiego ruchu, więc okazji do scysji niewiele. Być może dlatego, że jeżdżę jednak cycle chicowo, a dziewczę z różowym rowerem i w sukience budzi odruchową sympatię. Jedno nie wyklucza drugiego.
Niemniej, obserwacja, jaką podzielił się Mąż i jaką uznałam za trafną, to poczucie, jakie mają kierowcy: w samochodzie jest moje terytorium i będę go bronić jak niepodległości! Co za tym idzie, kierowca w tym poczuciu terytorialności upcha się pierwszy na skrzyżowaniu, nawet jeśli pozmienia troszkę pasy; zepchnie rowerzystę do krawężnika, zaparkuje na ścieżce albo chodniku tak, by nikt nie mógł go minąć; nakrzyczy na tych, którzy stoją przed nim na światłach i nie ruszą w tej samej sekundzie, w której zapali się zielone itp itd. Jednym słowem uznaliśmy, że z tego wynika spora część drogowej bucerki, co ładnie połączył Gothmucha z poczuciem zagrożenia w chwili opuszczenia azylu blaszanego pudełka. Tymczasem rowerzysta, jako człowiek poruszający się bez dachu nad głową, wtapia się w miasto i dużo mu łatwiej poczuć się jego integralną częścią. Wyprowadzenie z tej tezy wniosku, że wśród cyklistów łatwiej o ludzi tkniętych patriotyzmem lokalnym o i chęcią przejawiania działań obywatelskich narzuca się samo, chociaż zatrąca już trochę o masturbację.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz