Śmieszy i wzrusza

Mnie swój samozachwyt, gdy czytam swoje stare wiersze.
Śmieszy, bo gdzieś w głębi zdobywam się na dystans i wiem, że bardziej wysublimowana forma masturbacji - jak zresztą ta cała ilość blogów, które prowadzę, które obserwuję na blogfrogu, w których zwiedzam komentarze i walczę z leciutkim rozczarowaniem, gdy komentarz nie brzmi "zajebiście piszesz", lecz "a u mnie jest tak:". Wniosek stąd, że piszę niezajebiście, co najwyżej lekko, miło i przyjemnie, a blogi są nie po to, by tkwić w podziwie nad autorem, lecz by wymieniać myśli.
Chociaż nadal jestem zdania, że fora internetowe nadają się do tego daleko lepiej.

Wzrusza, bo jakkolwiek zawsze starałam się pisać uniwersalnie, nadawać słowom ponadczasowe znaczenia, przecież jednak pamiętam, kiedy co powstało. Wracam do tych wspomnień. Z różnymi emocjami. Czasem zjawia się wstyd, tłumiony przez wspomniany wcześniej samozachwyt - że choć się było idiotką napchaną złudzeniami, to jednak dobrze mi się pisało. Czasem rozrzewnienie.

Chciałam przeznaczyć tę wolną sobotę na pracę nad pewnym popełnionym już zbiorowo tekstem. Poformatować go, by nadał się do druku. Ale to przypomina porządki w starym biurku: się trafia na przykład na stare listy i zamiast sprzątać człowiek oddaje się fali wspominek.