Po Oświęcimiu

Droga w tę i nazad szlakiem polskich McDonaldów. Kawę robią dobrą, co do reszty żarcia, moje jelita dziś ogłosiły protest. Następnym razem będę optować za ruskimi pierogami w przydrożnych zajazdach.
Albowiem mam szczerą nadzieję, że powtórki będą. Już nawet wymyśliłyśmy z Miau plan, dokąd ;)

Taka przyjaźń jak z czarownicami przydarzyła mi się dotychczas z Joanną (btw - wyszła ze szpitala w piątek, lekarze nie wiedzą, co jej było, wciąż ma lekkie zawroty głowy): takie jakieś serdeczne, babskie wsparcie, pełne wyrozumiałości, bez żadnych oczekiwań w zamian. Wycieczka tylko wzmogła to przekonanie.

Poza tym zadziało się wśród bliskich. Opisywać szczegółowo nie będę, bo nie lubię nie swoich spraw wywlekać przed oczy publiczności, chyba że bezpośrednio zainteresowani zrobią to wcześniej; jednak z jednej strony podziw, że można odważnie i godnie wyjść ze stającej się coraz bardziej niefajną sytuacji, a z drugiej - żal, że mogło być pięknie, a coś się zepsuło, zgubiło po drodze czy może - wypaliło.